ΚΕΙΜΕΝΑ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ Α΄ΛΥΚΕΙΟΥ, ΕΝΟΤΗΤΑ "ΤΑ ΦΥΛΑ ΣΤΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ" E΄ΟΜΑΔΑ

Ε’ ΟΜΑΔΑ TMHMA A4 Ε. Η ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΤΟ ΧΡΗΜΑ, ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΘΕΟΤΟΚΗ(αποσπασμα) ΜΕΤΑΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΚΕΙΜΕΝΟΥ ΣΕ ΘΕΑΤΡΙΚΟ Σιόρα Επιστήμη: Αντρέα εβάρθηκες να ντροπιάσεις το φτωχικό μου; Ρήνη: Ω μάνα, μάνα! Αντρεας: Όχι! Μάνα: Δεν εσκέφτηκες πως είμαστε φτωχοί ανθρώποι,αδύνατο μέρος,πως δεν έχουμε παρά του θεού την ολπίδα και την υπόληψη μας,και το μονάχο αποκούμπι τση φαμίλιας μου δεν είμαι παρά εγώ,μια καημένη γυναίκα,σαν έρμη,γιατί τον άντρα πόχω είναι σα να μην τον είχα; Ρήνη: Ω μάνα! θα σου πει, η καρδιά του είναι χρυσή,δεν καταδέχεται την ατιμία. Μάνα: Γιατί τον έμπασες μέσα; Γιατί ήρθες μέσα,Αντρέα; Η γειτόνισσα στο φόρο το βουκινίζει, κι έχει δίκιο, ποιος θα τήνε πάρει την δυστυχισμένη τώρα που της έκαμες αυτό το κακό; Αντρέας: Άκου,όλο το μπόργο με εγνώρισε τίμιονε,και η ίδια με ξέρει.Τι να σου κάμω;Η αγάπη δεν παίρνει το θέλημα τω γονιώνε, γεννιέται μονάχη τση. Τη Ρήνη σου εγώ την επαίρνω. Μάνα: Δε μένει άλλο, έτσι μόνο θα γλιτωθεί η τιμή μας. Αντρέας: Αν θέλεις φέρε και τώρα τον παπά και το νούνο για να τελειώσει.Μα, σιόρα Επιστήμη, ξέρεις την περίληψη του σπιτιού μου. Ο κακομοίρης ο πατέρας μου μ’ αφήκε χρέγια ολοένα τα πλερώνω, τι να πρωτοκάμω μ’αυτά τα μπράτσα; Σκίσε μου την καρδιά μέσα θα βρεις τη Ρήνη σου. Την αγαπάω απο κείνο το βράδι, τα μάτια της με κάψανε. Μα πως να τήνε ζήσω, μα πως να κουναρήσω παιδιά; Μάνα: Αυτό συλλογιέσαι! Και δεν βοηθάει ο θεός; Δουλευτάδες και οι δυο, ποιόνε έχετε ανάγκη; Αντρέας: Όχι σιόρα επιστήμη, θα ξεπέσει και άλλο το σπίτι μου, τα μου το πουλήσουνε, θα ντορπιαστώ στον κόσμο! Ρήνη: Δουλευτάδες και οι δυο, ποιόνε έχουμε ανάγκη; Και σε ένα καλύβι με την αγάπη μας, θα ξαλλάξουμε τη ζωή μας και για όλο το βιος του κόσμου; Αντρέας: Θέλω νάσαι κυρά στα χέρια μου, δεν σε παίρνω στην κακομοιριά. Τι δίνεις ,κυρά Επιστήμη; Μάνα: Τον άνθρωπο μου και την ευκή μου! Γιατί δεν πράζεις σαν τίμιος άντρας που είσαι; Την αγαπάς; Παρ’ τηνε! Ο θεός βοηθός! Φτωχοί άνθρωποι είμαστε, το ξερες! Αντρέας: Χωρίς τίποτα; Μάνα: Την επείραξες! Κι είναι αδύνατο μέρος η δύστυχη. Τρεις εκατοστές και όχι άλλα. Αντρέας: Σαν τίποτα, τι να πρωτοκάμω; Μάνα: Την επείραξες! Αν είσαι τιμημένος δείχ’ το, ειδέ την έχει στο λαιμό σου. Δος μου έξι να λευτραρώσω κάνε το σπίτι μου. Ανάθεμα τα τάλαρα! Ρήνη: Ω δος τα μάνα! Μ’ αυτά θα αγοράσεις την ευτυχία μου. Όσοι άντρες κι αν είναι στον κόσμο, ούτε και βασιλόπουλα, δε θα με αγαπήσει κανένας σαν τον Αντρέα. Ούτε κι εγώ! Μάνα: Τι λες; Εσύ έσφαλες, κι εγώ να αδικήσω τα δέρφια σου τα άλλα; Δύο θεριά αξαίνουνε ολοένα κατόπει σου και τ’ αρσενικό μένει στο δρόμο. Τι άλλο να κάμω για σας; Ό,τι μπορούσα δεν το καμα; Δεν έχω άλλα! Αντρέας: Έτσι είναι αδύνατο. Μάνα: Έτσι είτανε από την αρχή του το σπίτι σου, έτσι! Κ’ χαλάστηκε κατά πως του έπρεπε. Και συ από ακολουθάς το παράδειγμα. Ω καταραμένε, τι σου χρωστούσα να πειράξεις την ησυχία του σπιτιού μου, την καλύτερη κοπέλα του μπόργου, ω που να πιάνεις χρυσάφι και να γένεται χώμα! Ρήνη: Μην καταριέσαι, δε το’ θελε έτσι, μάνα. Μ’ αγαπάει. Δος τα, δος τα ! Μάνα: Και συ, αφού εγίνηκες όπως εγίνηκες, κ’ έχασες ανέμυαλη, την καημένη σου τη νιότη! Σύρε, κακομοίρα μου, κουρέψου σε κανένα μοναστήρι! Ωχ, τι να σε κάμω! Ρήνη: Ω! Δουλευτάδες και οι δύο ποιόνε έχουμε ανάγκη; Αντρέας: Δεν μπορώ. Αύριο θα ‘μαστε στο δρόμο. Δε σε παίρνω στη φτώχια και στην καταφρόνια. Ρήνη: Εσύ, μάνα και όχι Αντρέας, εσύ με παίρνεις στο λαιμός σου για λίγα λεφτά! Έχεις και δεν τα δίνεις. Και δέκα και δώδεκα εκατοστές έχεις, το ξέρω εγώ, και κάνεις δουλειές κάθε μέρα, και τ’ αβγατίζεις τα τάλαρα σου. Και τώρα...και τώρα θέλεις να με κλείσεις σε μοναστήρι, εμένανε που σ’ εδούλεψα, που τα ‘βγαλα η ίδια τα προικιά μου με τον κόπο μου, για να ‘χουνε τ’ άλλα σου τα παιδιά περσότερα. Ω μάνα! Ω μάνα! Μάνα: Τρεις εκατοστές είναι δικές σου. Αντρέας: Θα σε πάρω, έχει υπομονή!